کتامین- دکسمدتومیدین (KDX) ترکیب دارویی جدیدی است که برای القا و نگهداری بیهوشی مورد استفاده قرار گرفته است. اما دوز مناسب القا و ویژگی¬های همودینامیک و تنفسی آن متعاقب تجویز وریدی در سگ مشخص نشده است. لذا هدف از مطالعه حاضر، ابتدا تعیین مناسبترین دوز القای بیهوشی با کمترین عوارض جانبی و سپس مقایسه کیفیت القا، عمق بیهوشی، زمان و کیفیت ریکاوری و پارامترهای همودینامیک و تنفسی متعاقب القای بیهوشی با کتامین- دکس¬مدتومیدین و کتامین- دیازپام در نگهداری بیهوشی با ایزوفلوران به مدت یک ¬ساعت است. در این مطالعه در مرحله اول از 9 قلاده و در مرحله دوم از 6 قلاده سگ نر نژاد مخلوط با میانگین سنی 5/1 تا 2 سال و محدوده وزنی 25-18 کیلوگرم استفاده شد. سگ¬ها در هر مرحله تمامی درمان¬ها را بصورت تصادفی و با فاصله حداقل یک هفته دریافت نمودند. پس از ایجاد آرامبخشی با آسپرومازین025/0 میلی گرم بر کیلوگرم- مورفین25/0 میلی گرم یر کیلوگرم، بیهوشی با یکی از سه تجویز ( 1میلی¬گرم بر کیلوگرم کتامین و 2 میکروگرم/کیلوگرم دکسمدتومیدین)2/1KDX( ، 2 میلی¬گرم/کیلوگرم کتامین و 1 میکروگرم/کیلوگرم دکسمدتومیدین)1/2KDX(، 1میلی¬گرم بر کیلوگرم از کتامین و 1 میکروگرم بر کیلوگرم دکسمدتومیدین)1/1)KDX القا شد. زمان و کیفیت القا و ریکاوری، عمق بیهوشی و اثرات قلبی- تنفسی، آن¬ها با هم مقایسه گردید. زمان القا در)1/2KDX( کوتاهتر از دو گروه دیگر بود، در حالی که زمان ریکاوری در )1/1KDX( به صورت معنی¬داری کمتر بود (05/0> p). تعداد ضربان قلب در دو گروه (2/1KDX ( و (1/1KDX( کاهش معنی داری را نسبت به حالت پایه نشان داد (05/0> p). تغییرات تعداد تنفس و میزان فشار خون در گروه (1/2)KDX بصورت غیر معنی داری کمتر از دو گروه دیگر بود. بر اساس نتایج مرحله اول دوز 2 میلی¬گرم/کیلوگرم کتامین و 1 میکروگرم/کیلوگرم دکسمدتومیدین، مناسبترین دوز جهت القای بیهوشی انتخاب گردید. در مرحله دوم پس از ایجاد آرامبخشی با آسپرومازین- مورفین، القای بیهوشی با ترکیب کتامین- دکسمدتومیدین(1/2)KDX و کتامین5 میلی گرم/ کیلوگرم –دیازپام 2/0 میلی¬گرم/کیلوگرم (KDZ) در نگهداری بیهوشی با ایزوفلوران به مدت یک ساعت مقایسه گردید. زمان القا بیهوشی در گروه KDZ بصورت معنی¬داری کمتر بود. ضربان قلب در هر دو گروه تفاوت معنی¬داری (05/0> p) با یکدیگر نداشت. فشار خون میانگین در هر دو گروه کاهش معنی¬داری نسبت به حالت پایه داشت (05/0> p) و مدت زمان این کاهش معنی¬دار در گروه دیازپام بیشتر بود (05/0> p). PCO2 در گروه (1/2) KDX از دقیقه 15 و در گروه KDZ از دقیقه 10 افزایش معنی¬داری داشت (05/0> p). pH در گروه (1/2) KDX از دقیقه 15 و در گروه دیازپام از دقیقه 5 کاهش معنی¬داری نسبت به پایه داشت(05/0> p). بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه، القای بیهوشی با دوز 2 میلی¬گرم/کیلوگرم کتامین و 1 میکروگرم/کیلوگرم دکسمدتومیدین در سگ¬های تحت بیهوشی با ایزوفلوران از کیفیت قابل قبولی برخوردار است و موجب بهبود برخی پارامترهای قلبی – تنفسی در مقایسه با ترکیب کتامین- دیازپام می¬گردد.

 داروهای ضد التهاب¬ غیراستروئیدی و اپیوئید¬ها از دسته داروهایی هستند که به صورت وسیع جهت مدیریت درد پیرامون جراحی¬های ارتوپدی در انسان و دام مورد استفاده قرار گرفتند. هدف از این مطالعه بررسی و مقایسه اثر دو داروی متامیزول و ترامادول بر روند ترمیم نقیصه¬ی استخوانی، در استخوان درشت نی خرگوش بود. در این مطالعه 30 سر خرگوش نر نیوزیلندی در دو گروه در نظر گرفته شد. یک نقیصه دایره¬ای شکل با قطر پنج میلی-متر در سطح داخلی ناحیه متافیز استخوان درشت نی پای راست هر خرگوش ایجاد شد. در یک گروه متامیزول با دوز mg/kg5 و در گروه دیگر ترامادول با دوز mg/kg4 در یک دوره درمانی پنج روزه هر 12 ساعت و در ادامه در یک دوره سه روزه هر 24 ساعت و به شکل زیر جلدی، تجویز شد. ارزیابی ترمیم نقیصه¬ها با اخذ رادیوگراف در روزهای صفر، 7، 14، 21، 28، 35 و 42 صورت گرفت. هچنین ارزیابی هیستوپاتولوژی با رنگ آمیزی Goldner’s trichrome در روزهای 7، 21 و 45 انجام شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که در گروه متامیزول شروع روند تشکیل کالوس نسبت به گروه ترامادول دیرتر صورت گرفته به طوری که در تصویر روزهای 14، 28 و 35 اختلاف معنی داری در روند تشکیل کالوس وجود داشت. همچنین ارزیابی هیستوپاتولوژی بیانگر شروع سریع¬تر روند پر شدن نقیصه، متعاقب تجویز ترامادول نسبت به متامیزول می¬باشد. همچنین در پایان مطالعه، روند پر شدن نقیصه در گروه ترامادول امتیاز بیشتری را در مقایسه با گروه متامیزول از نظر پرشدن نقیصه به خود اختصاص داد. با توجه به نتایج، این تحقیق نشان داد که متامیزول نسبت به ترامادول تاثیر بیشتری در کند کردن روند ترمیم استخوان دارد.

  پارگی¬های رباط صلیبی یکی از دلائل اصلی ایجاد لنگش در سگ¬ها می¬باشد و انتخاب تکنیک درمان آن کماکان واجد استاندارد مشخصی نشده و مورد بحث می¬باشد. هدف از انجام این مطالعه ارائه¬ی تکنیک نوینی است که با استفاده از استحکام فاشیا لاتا و عبور آن از نقاط ایزومتریک معین مفصل زانو، پایداری دوطرفه ایجاد شود. تعداد 10 قلاده سگ نر بالغ از نژاد مخلوط با دامنه¬ی وزن بین 14-20 کیلوگرم بطور تصادفی به دو گروه کنترل و درمان تقسیم شدند. در هر دو گروه تحت بیهوشی عمومی، رباط صلیبی قطع گردید. در گروه کنترل تثبیت به روش MRIT انجام شد. در گروه درمان پس از آماده-سازی نواری از ضخیم ترین قسمت فاشیا لاتا و ایجاد دو کانال در پروکسیمال درشت نی و دیستال ران، با عبور نوار فاشیا لاتا از کانال¬ها و بخیه کردن به قسمت جانبی کپسول مفصلی اقدام به تثبیت پارگی رباط صلیبی گردید. پارامترهای حرکت کشابی، لنگش، درد، دامنه¬ی حرکت، اندازه¬ی دور ران، تورم مفصل و استئوآرتریت در نمای رادیوگرافی، به‌صورت هفتگی تا 16 هفته مورد ارزیابی قرار گرفت. امتیازدهی به حرکت کشابی و لنگش در گروه درمان نسبت به گروه کنترل معنی‌دار نبود (05/0P>). در گروه کنترل، دامنه¬ی حرکت در مقایسه با گروه درمان نسبت به دامنه¬ی ثبت شده در زمان صفر، نزدیکتر می¬باشد. در هر دو گروه در ارزیابی تورم مفصل، روند کاهشی، پس از عمل در زمان¬های مورد مطالعه مشاهده گردید. هیچ شواهدی مبنی بر وجود استئوآرتریت در هر دو گروه وجود نداشت(05/0P<). در نتیجه، این تکنیک با دارا بودن بسیاری از ویژگی¬های دیگر تکنیک¬های ترمیمی، و قابل قیاس بودن با تکنیک MRITروشی نوین برای درمان دائم پارگی¬های رباط ضربدری قدامی است. اگرچه به‌منظور ارائه¬ی کلینیکی این تکنیک، نیاز به مطالعات بیشتر است.

بسیاری از عوارض جراحی و مرگ در طول مدت زمان بازگشت از بیهوشی است. تسریع کارآمد، در روند بازگشت از بیهوشی منجر به مشکلات کم¬تر به دلیل بازگشت سریع به شرایط فیزیولوژیک می-شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات دوکساپرام بر پارامترهای قلبی تنفسی و کیفیت بازگشت از بیهوشی با پروپوفول یا ایزوفلوران در سگ بود. شش قلاده سگ نر نژاد مخلوط با فاصله¬ی زمانی یک هفته، در قالب چهار گروه کنترل و درمان پروپوفول یا ایزوفلوران تحت آزمایش قرار گرفتند. در ابتدا آرامبخشی همه سگ¬ها با استفاده از 2/0 میلی¬گرم به ازای هر کیلوگرم آسپرومازین انجام شد. سی دقیقه پس از بیهوشی، القای بیهوشی در تمامی حیوانات با استفاده از 4 میلی¬گرم به ازای هر کیلوگرم تیتراسیون پروپوفول انجام شد. در گروه کنترل و درمان پروپوفول، بیهوشی به¬مدت 30 دقیقه با استفاده از 2/0 میلی¬گرم به ازای هر کیلوگرم در دقیقه انفوزیون پروپوفول، نگه داشته شد. در حالیکه در گروه کنترل و درمان ایزوفلوران ، نگهداری بیهوشی با دستگاه استنشاقی انجام شد. بلافاصله پس از قطع داروی بیهوشی، 2 میلی¬گرم به ازای هر کیلوگرم دوکساپرام وریدی در گروه¬های درمان و سالین با حجمی مشابه دوکساپرام، در گروه¬های کنترل تجویز شد. پارامترهای فیزیولوژیک متعدد در 30 دقیقه پس از تزریق آرام بخش، 5، 10، 20، 30، 40، و 50 دقیقه پس از القای بیهوشی و بعد از بازگشت کامل از بیهوشی اندازه گیری شد. همچنین خارج کردن لوله¬ی نایی (از زمان استقرار لوله تا بازگشت رفلکس بلع)، زمان بلند کردن سر برای اولین بار، زمان قرار گرفتن روی سینه و زمان ایستادن (از زمان پایان تزریق دارو) ثبت گردید. یافته¬ی اصلی مطالعه حاضر این است که دوکساپرام تجویز شده در پایان بیهوشی، بازگشت از بیهوشی با پروپوفول یا ایزوفلوران را بهبود می¬بخشد و بترتیب حدود 30 و 15 دقیقه بازگشت از بیهوشی را تسریع می¬کند (05/0p<). دیگر زمان های بالینی ثبت شده و کیفیت بیهوشی به طور قابل توجهی در گروه¬های درمان پروپوفول یا ایزوفلوران بهتر بود (05/0p<). ضربان قلب و فشار خون به طور قابل توجهی پس از تزریق دوکساپرام در مقایسه با گروه¬های کنترل پروپوفول یا ایزوفلوران افزایش یافت(05/0p<). درحالیکه میزان کربن دی اکسید انتهای بازدم کاهش یافت. علیرغم وجود مقادیر کاهشی معنی¬دار پس از تجویز دوکساپرام در خصوص فاصله¬ی Q-T، فعالیت الکتریکی قلب از ثباتی نسبی برخوردار بوده است. نتایج این مطالعه نشان می¬دهد که دوکساپرام روند بازگشت از بیهوشی با پروپوفول یا ایزوفلوران را با کیفیتی مطلوب در سگ تسریع می¬بخشد. شاید پس از مطالعات بیشتر، دوکساپرام بتواند در موارد ریکاوری تاخیری مورد استفاده قرار گیرد.

نانوهیدروکسی آپاتیت یک ماده استئوکنداکتیو بوده که اخیراً به¬عنوان پیوند استخوانی در برخی تحقیقات مورد استفاده قرارگرفته است. این ذرات به دلیل داشتن مزایایی نظیر خلوص بالاتر، داشتن ارتباط بیشتر با سلول¬های اطراف خود، بازجذب سریع¬تر و تعداد بیشتر مولکول¬ها در واحد سطح نسبت به هیدروکسی¬آپاتیت معمولی سرعت ترمیم استخوان را بیشتر افزایش می¬دهند. از طرف دیگر پلاسمای غنی از پلاکت نیز به¬عنوان منبع فاکتورهای استئواینداکتیو برای ترمیم استخوان مورد استفاده قرار می¬گیرد. بدین ترتیب مطالعه حاضر با هدف ارزیابی اثربخشی ترکیب نانوهیدروکسی¬آپاتیت و ژل غنی پلاکتی بر روند ترمیم نقایص استخوانی انجام گردید. برای این مطالعه 15 سگ نر در نظر گرفته شد. 6 نقیصه گرد به قطر 5 میلی¬متر در هر دوطرف فک پایین ایجاد گردید و سپس در هر نقیصه یکی از مواد زیر کار گذاشته شد: هیدروکسی¬آپاتیت معمولی، نانوهیدروکسی¬آپاتیت، ژل پلاکتی، ترکیب ژل پلاکتی و هیدروکسی¬آپاتیت و ترکیب نانوهیدروکسی¬آپاتیت و ژل پلاکتی. در نهایت یک نقیصه نیز به¬عنوان گروه کنترل خالی ماند. ارزیابی ترمیم نقیصه¬ها با اخذ رادیوگراف در روزهای 0، 7، 14، 21، 28، 35، 42، 49 و 56 و نیز با استفاده از روش هیستوپاتولوژیک در روزهای 14، 28 و 56 صورت گرفت. نتایج رادیولوژیک مشخص نمود که ترکیب نانوهیدروکسی¬آپاتیت و ژل پلاکتی بیشترین امتیاز ترمیم را در بین گروه¬های مختلف و در روزهای متفاوت کسب نموده است (به ترتیب 6/0، 1، 6/1، 2، 2/2 و 2/2 از 3)، اگر چه این تفاوت معنی¬دار نبوده است. همچنین ارزیابی هیستوپاتولوژی در روزهای متفاوت نشان داد تفاوت معنی¬داری میان گروه¬های مختلف در روزهای 14، 28 و 56 وجود ندارد، اما ترکیب نانوهیدروکسی¬آپاتیت و ژل پلاکتی بیشترین میانگین درصد ترمیم را در مقایسه با گروه¬های دیگر به-دست آورده است (به¬ترتیب 95/41، 04/45، 53/54). اگرچه نتایج حاصل از مطالعه حاضر نتوانست به صراحت از برتری اثر ترمیمی ترکیب نانوهیدروکسی آپاتیت در کنار ژل پلاکتی در نقیصه تجربی فک سگ دفاع نماید اما با توجه به وجود مشکلات احتمالی در فرآیند انجام این مطالعه از یک سو و نتایج مثبت به¬دست آمده از سایر مطالعات در رابطه با به¬کارگیری ژل پلاکتی در کنار هیدروکسی آپاتیت گرانوله از سوی دیگر، هم¬چنان احتمال نقش موثر ترکیب ژل پلاکتی و نانوهیدروکسی آپاتیت در روند ترمیم نقیصه¬های استخوانی مطرح است که برای بررسی این موضوع نیاز به انجام مطالعات بیشتر در سایر مدل¬های حیوانی می¬باشد.

در مطالعات گذشته، مزایای ترکیب کتامین- پروپوفول (کتوفول)، نسبت به هریک از داروها به تنهایی، اثبات شده است. این مطالعه ضمن ارزیابی امکان استفاده از کتوفول در سگ و در چهار رژیم مختلف بیهوشی، دوز مورد نیاز دارو برای هر رژیم را پیشنهاد می¬نماید. هر گروه از حیوانات، برای پیش-بیهوشی، یکی از چهار رژیم: نرمال سالین، مدتومیدین، آسپرومازین و ترکیب آسپرومازین مرفین را دریافت نمودند. در مرحله¬ی اول القای، بیهوشی با کتوفول و با نسبت 1:1 انجام و پارامترهای میزان داروی مورد استفاده، کیفیت بیهوشی، آرامبخشی، القاء و ریکاوری، پاسخ به درد و زمان برگشت رفلکس بلع، بلندکردن سر، نشستن روی جناغ و ایستادن، در مرحله¬ی اول و تعداد ضربان قلب و تنفس، درجه حرارت بدن، فشارخون (مستقیم و غیرمستقیم)، نوار قلب، آنالیز گازهای خونی، درصد اشباع اکسیژن و میزان دی¬اکسید کربن بازدمی در یک ساعت بیهوشی با ایزوفلوران، در مرحله دوم بررسی شدند. دوز پیشنهادی برای گروه¬های چهارگانه به ترتیب 15/3 برای گروه سالین، 35/1 برای مدتومیدین، 70/1 برای آسپرومازین و 30/1 برای آسپرومازین- مرفین (برحسب میلی¬گرم/کیلوگرم) می¬باشد. ترکیب کتامین-پروپوفول با نسبت برابر در یک سرنگ، برای القای بیهوشی در سگ، در همه¬ی گروه¬ها با موفقیت انجام گردید و مشخص شد که انتخاب رژیم ¬بیهوشی باید توسط جراح و یا متخصص بیهوشی و با توجه به وضعیت جسمانی حیوان کاندید بیهوشی انجام شود.