تزریق داروهای بیهوشی در حیوانات وحشی، کار بسیار سختی بوده و ممکن است به‌صورت کامل و موثر انجام نشود؛ از این رو، جهت بیهوشی بهتر، می‌توان از روش خوراکی استفاده کرد. هدف از انجام مطالعه حاضر، ارزیابی مقایسه‌ای اثرات داروهای بیهوشی (کتامین، ترکیب کتامین- آسپرومازین و کتامین- میدازولام) به روش تجویز خوراکی بر علائم حیاتی بدن (تعداد ضربان قلب، تنفس و درجه حرارت بدن)، رفلکس‌های عصبی (رفلکس پدال، پلک، قرنیه، مقعد، بی حسی در پوست صورت و بدن، وضعیت مردمک چشم، ریزش اشک و بزاق) و طول دوره بیهوشی (زمان خوابیدن روی سینه و پهلو و نیز زمان برگشتن و اولین حرکت ارادی) بود. این تحقیق بر روی 15 قلاده گربه بومی بالغ نر سالم از نظر بالینی و در محدوده سنی 5/1-1 سال انجام شد. گربه‌ها به 3 گروه مساوی یک (کنترل= کتامین تنها)، دو (ترکیب آسپرومازین با کتامین) و سه (ترکیب میدازولام با کتامین) تقسیم بندی شدند. در گروه یک، ابتدا نرمال سالین (با حجم مشابه گروه‌های دو و سه) و 30 دقیقه بعد کتامین با دوز 80 میلی‌گرم بر کیلوگرم خوراکی یک‌بار، خورانده شد. در گروه دو، ابتدا آسپرومازین با دوز 15/0 میلی‌گرم بر کیلوگرم، به صورت خوراکی تجویز شد و پس از 30 دقیقه، کتامین با همان دوز مشابه گروه یک، به گربه‌ها خورانده شد. گروه سه، مشابه گروه دو بود، با این تفاوت که به جای آسپرومازین، میدازولام با دوز 3/0 میلی‌گرم بر کیلوگرم تجویز گردید. تمام پارامترها (علائم حیاتی و رفلکس‌های عصبی) قبل از تجویز داروها ثبت شدند و هر 5 دقیقه تا دقیقه 50 پس از تجویز دارو ادامه پیدا کرد. در گروه یک، بیش‌ترین تغییرات معنی‌دار در تعداد ضربان قلب بین دقایق 10-5 بعد از تجویز دارو، تعداد تنفس بین دقایق صفر با 35 و درجه حرارت بدن بین دقایق 25 و 30 مشاهده گردید (05/0>p). در گروه دو، بیش‌ترین تغییرات معنی‌دار در تعداد ضربان قلب بین دقایق صفر با 25، تعداد تنفس در دقایق 5، 10 و 20 و برای درجه حرارت بدن، در بیش‌تر دقایق تفاوت معنی‌دار وجود داشت (05/0>p). در گروه سه، بیشترین تغییرات معنی‌دار در تعداد ضربان قلب بین دقایق 15-5 و برای درجه حرارت بدن بین دقایق 40-30 و 60 مشاهده گردید (05/0>p)؛ اما هیچ تغییر معنی‌داری در تعداد تنفس مشاهده نشد (05/0<p). در مقایسه بین 3 گروه، ترکیب کتامین با آسپرومازین، کمترین نوسانات بر تعداد ضربان قلب داشت و از لحاظ تاثیر بر درجه حرارت بدن و تعداد تنفس، ترکیب کتامین با میدازولام بهتر بود. در مورد رفلکس‌های عصبی، تفاوت معنی‌داری بین گروه‌های مختلف مشاهده نگردید (05/0<p)؛ اما از نظر طول دوره بیهوشی، تغییر معنی‌داری بین گروه‌های دو و سه با گروه یک مشاهده گردید، به‌نحوی که تاثیر ترکیبی داروها، نسبت به کتامین تنها بهتر بود و دوره بیهوشی طولانی‌تری ایجاد کرد (05/0>p). بر اساس این مطالعه، می‌توان به این نتیجه رسید که جهت القاء بیهوشی خوراکی، بهتر است که کتامین در ترکیب با دیگر داروها استفاده شود. در مجموع در مقایسه بین 3 گروه، ترکیب کتامین با میدازولام و کتامین با آسپرومازین به دلیل اثرات جانبی کمتر و طول دوره بیهوشی طولانی‌تر، نسبت به کتامین تنها، مناسب‌تر می‌باشد.

نئوسپورا کانینوم، تک یاخته ی داخل سلولی اجباری از شاخه ی آپی کمپلکسا می باشد که به عنوان یکی از عوامل مهم سقط جنین در گاوهای شیری مطرح است. جوندگان در اپیدمیولوژی نئوسپورا کانینوم دارای اهمیت می باشند، چراکه آن ها می توانند به عنوان میزبان واسط عمل کنند. هدف از انجام مطالعه ی حاضر، ارزیابی شیوع سرولوژی عفونت ناشی از نئوسپورا کانینوم در رت های وحشی شهرستان اهواز، جنوب غرب ایران بود. نمونه خون از ۱۵۰ سر رت وحشی بالغ (از طریق تله گذاری)، از مناطق مختلف شهرستان اهواز (شمال، شرق، غرب، جنوب و مرکز) اخذ شد و سپس سرم ها، جداسازی و نگهداری شدند. آنتی بادی ضد نئوسپورا کانینوم، به روش NAT (تست آگلوتیناسیون نئوسپورا) در سرم ردیابی گردید. در میان ۱۵۰ نمونه، ۹ مورد (۶ درصد)، عفونت را در رقت های ۱/۲۰ تا ۱/۳۲۰ نشان دادند. بیشترین تعداد رقت سرمی، ۱/۸۰ (۲/۶۶ درصد) و کمترین تعداد رقت سرمی، ۱/۲۰، ۱/۱۶۰ و ۱/۳۲۰ (۰/۶ درصد) تعیین گردید. تیترهای آنتی بادی به صورت زیر بدست آمدند: ۱/۲۰ (۱ مورد)، ۱/۴۰ (۲ مورد)، ۱/۸۰ (۴ مورد)، ۱/۱۶۰ (۱ مورد) و ۱/۳۲۰ (۱ مورد). در بررسی واکنش متقاطع آنتی ژن نئوسپورا کانینوم با آنتی بادی توکسوپلاسما گوندای، ۲ نمونه در رقت ۱/۴۰ مثبت ارزیابی شدند. نتایج بدست‌آمده، در بررسی نقش منطقه ی جغرافیایی بر شیوع سرمی نئوسپورا کانینوم، بیانگر آلودگی به میزان ۶/۶۷ درصد (۲ مورد از ۳۰ نمونه) در شمال و همچنین منطقه ی غرب اهواز؛ ۳/۳۳ درصد (۱ مورد از ۳۰ نمونه) در شرق و همچنین مرکز اهواز و ۱۰ درصد (۳ مورد از ۳۰ نمونه) در جنوب شهرستان اهواز بود. این تفاوت، ازلحاظ آماری، معنی دار تشخیص داده نشد (p>۰/۰۵) و شانس ابتلا در تمامی نقاط شهرستان اهواز، مشابه ارزیابی گردید (فاصله ی اطمینان ۹۵%: ۰/۹۷ تا ۱/۱۵). شیوع سرمی در رت‌های نر ۶/۰۲ درصد (۵ مورد از ۸۳ نمونه) و در رت‌های ماده ۵/۹۷ درصد (۴ مورد از ۶۷ نمونه) بدست آمد. این تفاوت نیز، ازنظر آماری معنی‌دار تشخیص داده نشد (p>۰/۰۵) و شانس ابتلا، در رت‌های نر و ماده مشابه بود (فاصله ی اطمینان ۹۵%: ۱ تا ۱/۱۱). مطالعه ی حاضر نشان داد که درصد نسبتاً متوسطی (۶ درصد) از رت های وحشی شهرستان اهواز، آلوده به انگل نئوسپورا کانینوم بودند. رت های وحشی می توانند در انتقال این انگل به سایر حیوانات ازجمله میزبانان اصلی، نقش مهمی داشته باشند؛ ازاین‌رو تشخیص شیوع سرمی در جوندگان می تواند تاثیر قابل‌توجهی در کنترل نئوسپوروز داشته باشد.

کمپیلوباکتر ارگانیسمی است که به¬طور معمول، با اسهال در سگ، گربه، انسان و دیگر حیوانات اهلی، وحشی و آزمایشگاهی همراه است. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی میزان شیوع کمپیلوباکتر در مدفوع سگ¬های ارجاعی به بیمارستان دامپزشکی دانشگاه شهید چمران اهواز بود. همچنین فاکتورهای خطر نظیر سن، جنس، نژاد، وضعیت تغذیه و روش زندگی (محیط باز یا بسته) بررسی شدند. در این تحقیق، از ناحیه رکتوم 122 قلاده سگ (52 سگ اسهالی و 70 سگ به ظاهر سالم) سواب تهیه و به دو روش کشت و PCR مورد آزمایش قرار گرفتند. در کشت باکتریایی، تنها 5 مورد از نظر کمپیلوباکتر مثبت بودند (1/4 درصد). در روش PCR، 18 مورد آلودگی به کمپیلوباکتر تعیین گردید و شیوع کلی، 8/14 درصد بدست آمد و میزان شیوع عفونت ناشی از کمپیلوباکتر، در جمعیت سگ¬های منطقه اهواز در حد متوسط بود. شایع¬ترین گونه کمپیلوباکتر در میان سگ¬های ارجاعی، کمپیلو¬باکتر کولای و کمپیلوباکتر ژژونی بودند که به ترتیب 7 و 6 مورد از 18 مورد جدا شده (89/38 و 33/33 درصد)¬ را به خود اختصاص دادند. یک شیوع پایین¬تر از آلودگی به کمپیلوباکتر آپسالینسیس با 2 مورد (11/11 درصد) و برای کمپیلوباکتر لاری 1 مورد (55/5 درصد) مشاهده گردید. عفونت هم‌زمان به گونه‌های کمپیلوباکتر لاری به¬همراه آپسالینسیس در 1 مورد (55/5 درصد) و لاری به-همراه کولای نیز در 1 مورد (55/5 درصد) مشخص گردید. هیچ¬گونه ارتباط معنی‌داری بین آلودگی به کمپیلوباکتر در سگ¬های سالم و اسهالی بدست نیامد. همچنین فاکتورهای سن، جنس، نژاد، وضعیت تغذیه و روش زندگی تاثیر معنی¬داری در آلودگی به کمپیلویاکتر نداشتند (05/0<P). میزان عفونت در سگ¬های زیر یک سال و بالای یک سال، به¬ترتیب 3/16و 10 درصد تعیین گردید. فراوانی نسبی موارد مثبت، در سگ¬های نر و ماده به¬ترتیب 15و 5/14 درصد بدست آمد. میزان شیوع، در نژاد مخلوط بیشتر از نژادهای دیگر بود (9/18 درصد)، با این وجود، از لحاظ آماری اختلاف معنی¬داری وجود نداشت (05/0<P). در مجموع به¬دلیل حضور مکرر گونه¬های کمپیلوباکتر در مدفوع سگ¬ها، این اجرام می¬توانند به¬عنوان یک عامل مخاطره¬آمیز برای سلامت عمومی نقش بازی کنند. بر این اساس، تست¬های دوره¬ای و جدا کردن سگ¬های اسهالی از دیگر حیوانات، به¬خصوص سگ¬هایی که در پناهگاه زندگی می¬کنند، اهمیت زیادی دارد.

 چکیده فارسی
نام خانوادگی: عالیپور نام: شهرزاد شماره دانشجویی: 897931
عنوان پایاننامه: اثرات درمانی سیر بر هموگرام، شکنندگی اسمزی و آنزیم¬های آنتی¬اکسیدان گلبول¬های قرمز در سگ
استاد راهنما: دکتر بهمن مصلی¬نژاد، دکتر سیده میثاق جلالی
استاد مشاور: دکتر محمد راضی¬جلالی
درجه تحصیلی: دکترای عمومی رشته: دامپزشکی
دانشگاه: شهید چمران اهواز دانشکده: دامپزشکی گروه: علوم درمانگاهی
تاریخ فراغت از تحصیل: 23 اسفند 95 تعداد صفحه: 73
کلید واژهها: سیر، هموگرام، شکنندگی اسمزی، آنزیم¬های آنتی¬اکسیدان، سگ

سیر به عنوان یک گیاه دارویی با خواص آنتی¬اکسیدان، ضد هیپرلیپیدمی و ضد دیابتی، به¬طور گسترده¬ای در درمان بیماری¬ها، در انسان و حیوانات مورد استفاده قرار می¬گیرد. برخی گزارشات، حاکی از بروز مسمومیت و عوارض هماتولوژیک، متعاقب مصرف سیر خام و یا عصاره آن در سگ می¬باشد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی عوارض احتمالی هماتولوژیک و نیز فعالیت آنزیم¬های آنتی¬اکسیدان گلبول¬های قرمز، متعاقب تجویز قرص سیر در سگ¬ می¬باشد. در این مطالعه، 10 قلاده سگ نر، تحت درمان با قرص سیر با دوز 100 میلی¬گرم/کیلوگرم، روزانه یک¬بار و برای مدت 45 روز قرار گرفتند. خونگیری از سگ¬ها در سه نوبت روز صفر، 45 و60 مطالعه صورت گرفت. شمارش کامل سلول‌های خونی (CBC)، شمارش تفریقی گلبولهای سفید، بررسی مورفولوژی گلبول¬های قرمز، شمارش تعداد رتیکولوسیت¬های خون، اجسام هینز و نیز آزمایش شکنندگی اسمزی گلبول¬های قرمز انجام گرفت. همچنین فعالیت آنزیم¬های آنتی¬اکسیدان گلبول¬های قرمز شامل سوپراکسید دیسموتاز (SOD) و گلوتاتیون پراکسیداز (GPx) اندازه¬گیری شد. تجویز سیر در سگ¬های مورد مطالعه، منجر به کاهش معنی¬دار در تعداد گلبول¬های قرمز، هماتوکریت و میزان هموگلوبین در روز 60 نسبت به روز صفر مطالعه گردید (05/0p<). همچنین میانگین MCH درروزهای 45 و60 و میانگین MCHC در روز60 نسبت به روز صفر، به¬طور معنی¬داری کاهش یافته بود (05/0p<)، در حالی که میانگینMCV اندازه¬گیری شده و تعداد رتیکولوسیت¬ها در این بازه زمانی، تفاوت معنی¬داری را نشان نداد (05/0p>). با این وجود، کلیه پارامترهای گلبول¬های قرمز، در محدوده طبیعی قرار داشتند. در بررسی شکنندگی اسمزی گلبول¬های قرمز، درصد همولیز در غلظت¬های نمک 55/0، 50/0، 45/0 و 40/0 درصد، به¬طور معنی¬داری کاهش یافته بود (05/0p<). همچنین افزایش معنی¬داری در میزان فعالیت آنزیم¬های آنتی¬اکسیدان SOD و GPx در گلبول¬های قرمز، در روز 60 نسبت به روز صفر مشاهده گردید (05/0p<). مطالعه حاضر نشان داد که تجویز قرص سیر با این دوز و زمان مورد استفاده، اثرات تخریبی چندانی بر گلبول¬های قرمز ایجاد نکرده، در حالی¬که منجر به بهبود سیستم دفاع آنتی¬اکسیدانی و مقاومت اسمزی این سلول¬ها شده است. بدیهی است جهت استفاده درمانی گسترده از سیر در سگ، مطالعات بیشتری در خصوص اثرات این دارو بر سایر ارگان¬ها، مورد نیاز است.

 

 استروئیدهای آنابولیک- آندروژنیک (AAS)، ترکیبات سنتتیک هستند که ساختمان آنها از تستوسترون تشکیل شده است و جهت درمان موارد مختلف، از جمله تحریک اشتها، رشد عضلانی و افزایش تولید گلبول-های قرمز خون بکار برده می¬شوند. مطالعه حاضر، جهت ارزیابی اثرات هورمون¬های استانوزولول و ناندرولون دکانوآت بر غلظت¬ سرمی اریتروپویتین و تستوسترون و تاثیر زمان بر مراحل درمان، در گربه انجام شده بود. بدین منظور 10 قلاده گربه سالم، به¬صورت تصادفی به 2 گروه مساوی تقسیم¬بندی شدند. گروه استانوزولول، شامل 5 قلاده گربه بود که استانوزولول، یک¬بار در هفته و برای مدت 6 هفته (25 میلی¬گرم/ به ازاء هر گربه و به¬شکل داخل عضلانی) تجویز شده بود. گروه ناندرولون دکانوآت، مشابه گروه استانوزولول بود، با این تفاوت که ناندرولون دکانوآت (1 میلی¬گرم/ کیلوگرم و به¬شکل داخل عضلانی)، به جای استانوزولول، تجویز شده بود. نمونه¬های خون، 5 بار و در روزهای صفر، 3، 14، 28 و 42 بعد از تحقیق و در فاصله زمانی بین ساعت 8:30 تا 11:30 صبح، جمع¬آوری شدند. همچنین آنزیم¬های کبدی (ALP، ALT و AST) و CBC (هماتوکریت)، 2 بار و در روزهای صفر و 42 اندازه¬گیری شدند. میزان هورمون¬ها و آنزیم¬ها، با استفاده از کیت¬های تجاری استاندارد اندازه¬گیری شدند. استانوزولول و ناندرولون دکانوآت، هر دو عملکرد موثری در افزایش غلظت سرمی اریتروپویتین و تستوسترون نشان دادند، اما استانوزولول موثرتر از ناندرولون دکانوآت بود. یک تفاوت معنی¬دار، بین گروه¬های استانوزولول و ناندرولون دکانوآت در روزهای 14، 28 و 42 در افزایش اریتروپویتین (001/0=p) و در روزهای 3، 14، 28 و 42 در افزایش تستوسترون (001/0>p) مشاهده گردید. در مقایسه بین دو هورمون و اثرات آنها بر آنزیم¬های کبدی و هماتوکریت (با وجود روند افزایشی)، تفاوت معنی¬دار نبود (05/0<p). هر دو آنها، مصون بودند و اثرات هپاتوتوکسیسیتی نداشتند، همچنین هر دو هورمون، میزان وزن بدن را در گربه¬های مورد مطالعه، افزایش دادند، اما استانوزولول موثرتر از ناندرولون دکانوآت بود (001/0>p). در قسمت نتیجه-گیری، نشان داده شد که اگرچه هر دو هورمون، عملکرد موثری در افزایش مقادیر اریتروپویتین، تستوسترون و وزن بدن در گربه¬ها داشتند، اما در مجموع، استانوزولول موثرتر از ناندرولون دکانوآت بود.

هیپرلیپیدمی، به معنی افزایش غلظت لیپید (تری‌گلیسرید، کلسترول یا هر دو) در خون می‌باشد. تا کنون داروهای زیادی برای درمان هیپرلیپیدمی در انسان و حیوانات به‌کار برده شده¬اند، اما با بررسی منابع، گزارش بسیار کمی در مورد کاربرد کیتوزان در سگ¬ها یافت شد. بنابراین هدف از انجام مطالعه حاضر، ارزیابی مقایسه¬ای اثر کیتوزان و آتورواستاتین بر تغییرات پروفایل¬های لیپیدی سرم و تاثیر زمان بر مراحل درمان، در سگ بود. بدین جهت، به منظور مدیریت القاء هیپرلیپیدمی با پودر کلسترول، 20 قلاده سگ سالم از جنس نر، به¬صورت تصادفی به 4 گروه مساوی تقسیم¬بندی شدند. گروه A (کنترل) شامل 5 قلاده سگ بود که با پودر کلسترول (4 گرم/ کیلوگرم و برای مدت 10 روز) تغذیه شده بودند. گروه B مشابه گروه A بود، اما علاوه بر آن، آتورواستاتین (5 میلی¬گرم/ کیلوگرم) برای مدت 45 روز، بعد از القاء هیپرلیپیدمی، تجویز گردید. گروه C مشابه گروه B بود، با این تفاوت که به جای آتورواستاتین، کیتوزان و به میزان 3 گرم/ به¬ازاء هر قلاده سگ، به آنها خورانده شد. گروه D، ترکیبی از گروه B و C بود، به این معنا که بعد از خوراندن کلسترول، ترکیب آتورواستاتین و کیتوزان به سگ¬ها خورانده شد. نمونه¬های خون، 4 بار و در روزهای صفر، 10، 40 و 55 بعد از شروع تحقیق، جمع¬آوری شدند. سپس میزان تری¬گلیسرید، کلسترول¬تام، HDL-C و LDL-C سرم، با کیت¬های تجاری استاندارد اندازه¬گیری شدند. گروه¬های آتورواستاتین و کیتوزان (B و C) و نیز گروه D (ترکیب دو دارو)، در مقایسه با گروه A، عملکرد موثرتری در کاهش تری¬گلیسرید، کلسترول تام و LDL-Cسرم و افزایش میزان HDL-C داشتتند (05/0>p) .بیشترین کاهش تری¬گلیسرید، کلسترول تام و LDL-C مربوط به گروه D بود. بیشترین افزایش HDL-C نیز در گروه D مشاهده گردید .در مقایسه بین دو دارو و اثرات آنها بر تغییرات پروفایل¬های لیپیدی، آتورواستاتین نسبت به کیتوزان تفاوت معنی¬داری را نشان داد (05/0>p). ترکیب دو دارو، نیز نسبت به استفاده هر یک از داروها، موثرتر بود (05/0>p) .یافته¬های بدست آمده از تحقیق حاضر، نشان داد که آتورواستاتین موثرتر از کیتوزان بود، بنابراین می-توان پیشنهاد داد با توجه به ماهیت طبیعی ترکیب کیتوزان، از این دارو به عنوان یک داروی کمکی، در درمان سگ¬های مبتلا به هیپرلیپیدمی استفاده گردد.

نئوسپورا کانینوم یک تک‌یاخته درون ‌سلولی از شاخه آپی‌کمپلکسا می¬باشد. تاکی¬زوئیت¬ها و برادی-زوئیت¬ها (کیست¬های نسجی) آن، شبیه توکسوپلاسما گوندای است. نئوسپورا کانینوم به ¬عنوان عامل مهمی در سقط جنین گاو به¬خصوص گاوهای شیری مطرح است. با توجه به اهمیت سگ به ‌عنوان میزبان نهایی و واسط انگل نئوسپورا، هدف از مطالعه‌ی حاضر بررسی شیوع سرولوژیک و مولکولی انگل در سگ‌های شهرستان اهواز بود. در این مطالعه از 100 قلاده سگ¬روستایی و 50 قلاده سگ شهری نمونه خون اخذ شد و سپس سرم آن‌ها جداسازی گردید. سگ¬های مورد مطالعه از نظر سن در 2 رده سنی کوچک¬تر و مساوی 3 سال، و بالاتر از 3 سال قرار گرفتند. تست آگلوتیناسیون برای ردیابی نئوسپورا کانینوم انجام گرفت. جهت بررسی مولکولی، DNA خون کامل با استفاده از کیت استخراج DNA جداسازی گردید و برای ردیابی نئوسپورا کانینوم، پرایمر بر اساس ژن Nc5 انتخاب شد. نمونه¬ها PCR شده و نتایج آن¬ها با استفاده از ژل آگارز مشاهده شدند. از 150 نمونه، 30 نمونه (20 درصد) (فاصله اطمینان 95% 40/26-60/13 درصد) در روش آگلوتیناسیون در غلظت‌های 50/1 تا 800/1 آلودگی را نشان دادند. نتایج به دست آمده، بیانگر وجود اختلاف معنی‌دار از نظر شیوع سرمی بین سگ‌های شهری (10 درصد) و روستایی (25 درصد) بود (05/0>P). در روش PCR نیز DNA نئوسپورا کانینوم در هیچ‌یک از نمونه‌ها ردیابی نگردید. از لحاظ سن، اگرچه شیوع سرمی در سگ¬های بالای 3 سال بیشتر بود، اما از لحاظ آماری تفاوت معنی¬داری بین گروه¬های مختلف سنی مشاهده نگردید. از آن¬جا که سگ¬ها مخازن بالقوه¬ی پخش انگل در محیط می¬باشند بنابراین این حیوانات باید برای کنترل و پیش-گیری از نئوسپوروزیس درنظر گرفته شوند. چرا که، سگ¬ها می¬توانند در انتقال افقی و وقوع سقط اپیدمیک موثر باشند.

لپتوسپیروز، بیماری مشترک بین انسان و دام است که اهمیت جهانی دارد. عفونت در اثر سرووارهای مختلف لپتوسپیرا اینتروگانس سنسو¬لاتو ایجاد می¬شود. اگرچه سنجاب¬ها و هامسترها، همواره به¬عنوان یکی از مخازن و منابع انتقال لپتوسپیروز شناخته شده¬اند، اما وضعیت آلودگی در آن¬ها، در بسیاری از مناطق دنیا ناشناخته مانده است. تحقیق حاضر با هدف بررسی شیوع سرمی عفونت ناشی از لپتوسپیرا در سنجاب¬ها و هامسترهای شهرستان اهواز، جنوب¬غرب ایران انجام شد. نمونه¬های خون از 35 سنجاب¬ و 35 هامستر، گرفته شد. سرم¬ها از لحاظ عیار آنتی¬بادی ضد سرووارهای کانیکولا، ایکتروهموراژیا، گریپوتیفوزا، بالوم، هارجو، پومونا، استرالیس و تاراسووی باکتری لپتوسپیرا، به روش میکروآگلوتیناسیون (MAT) مورد بررسی قرار گرفتند. از مجموع 35 سنجاب مورد بررسی، 3 نمونه (57/8 درصد) ازنظر عیار پادتن ضدِ سرووارهای لپتوسپیرا گریپوتیفوزا (86/2 درصد)، پومونا (86/2 درصد) و (هارجو+کانیکولا+گریپوتیفوزا+پومونا) (86/2 درصد) مثبت بودند. سرم¬های مثبت، عیار بین 100 تا 400 داشتند. شیوع عفونت در سنجاب¬های مورد مطالعه، از لحاظ سن و جنس، تفاوت معنی¬داری را نشان نداد (05/0<P). از مجموع 35 هامستر، 6 نمونه (14/17 درصد) مثبت بودند. سرم¬های¬ فوق از نظر سرووارهای گریپوتیفوزا (71/5 درصد)، گریپوتیفوزا و پومونا (86/2 درصد)، پومونا (86/2 درصد)، ایکتروهموراژیه (86/2 درصد) و کانیکولا (86/2 درصد) مثبت بودند. تمام هامستر¬های مثبت، عیار 100 داشتند. شیوع بیماری به¬شکل معنی¬داری، در هامسترهای بالغ بالای 1 سال، در مقایسه با هامسترهای کمتر از 1 سال بیشتر بود (01/0>P). شیوع عفونت در هامسترهای نر (53/23 درصد) بیشتر از ماده¬ها (11/11 درصد) بود، اما آنالیز آماری، تفاوت معنی¬داری را نشان نداد (05/0<P). این مطالعه نشان داد که سرووارهای گریپوتیفوزا و پومونا باکتری لپتوسپیرا، در حیوانات مورد مطالعه، غالب بوده که می¬تواند به¬عنوان یک منبع از عفونت، برای دیگر حیوانات مطرح باشد. نتایج به دست آمده، اطلاعات ارزشمندی را در زمینه شیوع سرمی لپتوسپیروز، در سنجاب¬ها و هامسترهای منطقه اهواز فراهم می¬نماید.

 هدف از انجام تحقیق حاضر، ارزیابی اثرات سیر و آتورواستاتین بر تغییرات پروفایل‌های لیپیدی سرم سگ و نیز تاثیر زمان بر روند درمان بود. بدین منظور، 15 قلاده سگ 2-1 ساله، بصورت تصادفی به 3 گروه 5 تایی تقسیم‌بندی شدند. گروه A (کنترل) شامل 5 قلاده سگ بود که با پودر کلسترول (4 گرم/ کیلوگرم و برای مدت 10 روز جهت القاء هیپرلیپیدمی) تغذیه شده بود. گروه B مشابه گروه A بود، اما علاوه بر آن، آتورواستاتین (5 میلی‌گرم/ کیلوگرم) برای مدت 45 روز تجویز گردید. گروه C مشابه گروه B بود، با این تفاوت که سیر (100 میلی‌گرم/ کیلوگرم) به جای آتورواستاتین تجویز شده بود. نمونه‌های خون، 4 بار و در زمان‌های صفر، 10، 40 و 55 روز بعد از شروع تحقیق جمع‌آوری شد. سپس میزان کلسترول تام، تری‌گلیسرید، LDL و HDL-C سرم با کیت‌های تجاری معمول اندازه‌گیری شدند. آتورواستاتین (001/0>p) و سیر (01/0>p)، در مقایسه با گروه A، فعالیت هیپولیپیدمی قوی‌تری را در کاهش تری‌گلیسرید خون نشان دادند. در مقایسه بین دو دارو و اثر آن‌ها بر تری‌گلیسرید، آتورواستاتین نسبت به سیر تفاوت معنی‌داری را نشان داد (01/0>p). در رابطه با اثر داروها بر میزان کلسترول خون، آتورواستاتین (01/0>p) و سیر (05/0>p)، در مقایسه با گروه A، فعالیت قوی‌تری را در کاهش کلسترول خون، نشان داد. در مقایسه بین دو دارو و اثر آن‌ها بر کلسترول، در روز 30 تفاوت معنی‌دار بین آتورواستاتین و سیر دیده شد (05/0>p). گروه‌های درمان شده (B و C)، نتایج خوبی را در کاهش LDL در مقایسه با گروه A، در روز 45 نشان دادند (001/0>p). در مقایسه بین دو دارو و اثر آن‌ها بر HDL، در روز 45، تنها بین گروه A و B، تفاوت معنی‌دار مشاهده گردید (01/0>p). مطالعه حاضر نشان داد که آتورواستاتین و سیر هر دو فعالیت کاهش دهنده چربی در سگ‌ها دارند، اما آتورواستاتین موثرتر از سیر است