میدازولام به عنوان یک داروی آرام¬بخش کوتاه اثر در انسان و برخی حیوانات با اهداف تشخیصی و مقیدسازی شیمیایی بکار می¬رود و تاکنون اثرات بالینی بهمراه فاکتورهای کینتیکی آن در ماکیان مطالعه نشده است. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی بالینی و کینتیکی میدازولام به سه روش داخل بینی، داخل عضله ران و داخل عضله سینه و همچنین اثر مهاری فلومازنیل بر این اثرات در ماکیان است. به این منظور تعداد 24 قطعه مرغ تخمگذار نژاد لوهمن متعاقب تجویز میدازولام و فلومازنیل اثرات بالینی شامل رفلکس رایتینگ، پاسخ به تحریک، آرامبخشی و تغییرات دما، ضربان قلب و تنفس و کیفیت اثر میدازولام ارزیابی شد. همچنین غلظت پلاسمایی میدازولام تا 4 ساعت بعد از تجویز به روش HPLC اندازه¬گیری شد. نتایج نشان می دهد که شروع اثر آرام بخش آن در روش تجویز داخل بینی وتزریق داخل عضله سینه به طور معنی داری بیش تر از تزریق داخل عضله ران بوده و فلومازنیل در برطرف کردن اثر آرام بخشی میدازولام در هر سه روش به یک اندازه عمل می¬کند. همچنین فاکتور زمان پاسخ به تحریک در روش داخل بینی به طور معنی داری از دو روش دیگر کمتر بود، در حالی که رفلکس رایتینگ در هر سه روش تفاوت معنی داری نداشت و در مدت 20 دقیقه به حداکثر رسید. مجموعه نمرات آرام بخشی در تجویز داخل بینی به طور معنی داری کمتر ازتزریق داخل عضله سینه بود. تعداد ضربان قلب در روش داخل عضله ران کمتر از سایر روش ها بوده و تعدا تنفس در روش داخل بینی نسبت به دو گروه دیگر کاهش بیشتری داشت. روش تجویز بر روی دمای کلوآک اثر معنی داری نداشته است. زمان حداکثر غلظت پلاسمایی میدازولام در روش تجویز داخل بینی طی 20 دقیقه، تزریق داخل عضله ران طی 30 دقیقه و تزریق داخل عضله سینه طی 45 دقیقه بدست آمد. حداکثر غلظت پلاسمایی در روش داخل بینی 518/25 نانوگرم بر میلی لیتر بدست آمد در حالیکه در تزریق داخل عضله ران حداکثر غلظت پلاسمایی 205/37 نانوگرم بر میلی لیتر بوده در صورتیکه در روش تزریق داخل عضله سینه 609/100 نانوگرم بر میلی لیتر بدست آمد. بنابراین میدازولام در ماکیان شروع اثر سریع¬تر در روش تجویز داخل بینی ولی جذب بیشتر در روش داخل عضله سینه دارد، اگرچه کمترین جذب و کوتاهترین طول اثر مربوط به روش تجویز داخل بینی می¬شود. پس می¬توان از میدازولام به روش داخل بینی در مقیدسازی ماکیان با اهداف تشخیصی استفاده کرد. همچنین با مقایسه تجویز داخل عضله ران و سینه، تاثیر سیستم باب کلیوی بر جذب و توزیع دارو در بدن تایید نگردید.

 مطالعات بسیاری اثر LIPUS و DBM را به صورت جداگانه بر ترمیم استخوان بررسی نموده اند. اما ارزیابی تلفیق این دو متد هنوز مورد توجه قرار نگرفته است. هدف از این مطالعه بررسی اثر توام LIPUS و DBM بر ترمیم شکستگی است. بدین منظور نقیصه 5 میلی متری در هر دو استخوان درشت نی در 30 خرگوش های نر نژاد داچ ایجاد شد. خرگوش ها به دو گروه نقیصه خالی(A) و گروه ماتریکس استخوانی دمینراله(B) تقسیم شدند. در گروه B در نقایص، ماتریکس استخوانی دمینراله به شکل پاتی قرار داده شد. در هر خرگوش درشت نی چپ تحت درمان روزانه با فراصوت (20 min, 30 mW/cm2, 1 MHz, 1:4 duty cycle) قرار گرفت و اندام مقابل به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد. خرگوش های مورد مطالعه در روزهای 14، 21، 28 و 60 مورد آنالیز رادیوگرافی و در روز¬های 14، 28 و 60 با کلرید پتاسیم آسان کشی و مورد ارزیابی سیتی و هیستوپاتولوژی قرار گرفتند(n=6). در ارزیابی رادیولوژی و سیتی‌اسکن در روز 14، درمان روزانه با فراصوت هیچ اثر قابل‌توجهی بر تشکیل استخوان نشان نداد و در روز 28، افزایش تشکیل استخوان در گروه Aمشاهده شد. این یافته¬ها از نظر آماری معنی¬دار نبود. در گروه DBMهمراه با فراصوت¬درمانی کمی تاخیر مشاهده گردید. در بررسی کیفی و کمی هیستوپاتولوژی در گروه Bتا روز 60 ، حضور قطعات DBM به همراه واکنش آماسی شدید با غالبیت هتروفیل¬ها در اطراف این قطعات مشاهده شد. درصد استخوان‌سازی در گروه Aتحت درمان با فراصوت افزایش و در گروه Bتحت درمان با فراصوت در انتهای دوره کاهش نشان داد. اگرچه نتایج حاصل از مطالعه حاضر نتوانست اثر سینرژیستی فراصوت¬درمانی بر قدرت استخوان¬سازی DBM را نشان دهد ولیکن فقدان اختلاف معنادار بین نتایج گروه آزمایش و گروه کنترل می تواند احتمال اثر سیستمیک فراصوت را مطرح نماید و در صورت امکان روش¬های جدید درمان را پیشروی جراحان قرار دهد.

پانزده قلاده سگ بالغ سالم نژاد بومی و از جنس نر به 3 گروه مساوی ویتامین C، گلیسرول فرمال و کورکومین تقسیم شدند. پانزده روز پس از نفرکتومی راست، شریان¬های کلیه چپ به مدت 45 دقیقه برای ایجاد ایسکمی- رپرفیوژن مسدود شدند. ویتامین C (mg/kg100، Vit C)، گلیسرول فرمال (GF) و کورکومین (mg/kg10، Cur) ده دقیقه پیش از انسداد عروقی در گروه¬های مورد مطالعه به صورت داخل وریدی تزریق شد. در پایان 45 دقیقه عروق کلیه باز شده و پس از 48 ساعت حیوان آسان¬کشی شده و نفرکتومی بلافاصله انجام گردید. مقادیر کراتینین، BUN، کاتالاز (CAT)، مالون¬دی¬آلدهید (MDA)، تیول پروتئین (thiol)، لیپوکالین متصل به ژلاتیناز نوتروفیلی (NGAL) و ظرفیت آنتی¬اکسیدانی تام سرم قبل از عمل و در ساعت¬های 3، 6، 12، 24 و 48 پس از رپرفیوژن اندازه¬گیری شد. از نمونه¬های بافتی کلیه برای اندازه¬گیری شاخص¬های اکسیداتیو CAT، thiol و MDA استفاده شده و همچنین از بافت کلیه مقاطع میکروسکوپی تهیه و مورد بررسی هیستوپاتولوژی قرار گرفت. میزان کراتینین سرم در گروه GF افزایش معنی¬داری را نسبت به سایر گروه¬ها نشان داد (05/0P<) ولی تفاوت معنی¬داری در میزان BUNو MDA سرم بین گروه¬ها مشاهده نشد (05/0P>). میزان سرمی تیول در گروه GF در 48 ساعت و در گروه ویتامین C در 3، 6 و 12 ساعت پس از رپرفیوژن نسبت به سایر گروه¬ها کاهش یافت (05/0P<). میزان NGAL سرم در گروه¬های مورد مطالعه تفاوت معنی¬داری را نسبت به زمان قبل از عمل نشان نداد (05/0P>). ظرفیت آنتی¬اکسیدانی تام سرم در گروه Vit C 3 و 6 ساعت پس از رپرفیوژن افزایش معنی¬داری را نسبت به دو گروه دیگر نشان داد و سپس کاهش یافت (05/0P<). درصد نکروز لوله¬ای در گروه¬های Vit C، GF و Cur به ترتیب 86/1±12/7، 26/2±35/8 و 28/2±62/4 بوده و تفاوت معنی¬داری را نشان نداد (05/0P>). درصد قالب¬های ادراری در گروه¬های Vit C، GF و Cur به ترتیب 73/1±7/3، 02/4±13/13 و 52/1±86/4 و در گروه GF به طور معنی¬داری بیشتر از دو گروه دیگر بود (05/0P<). فعالیت آنزیم کاتالاز و میزان MDA بافتی به ترتیب در گروه Vit C و GF به طور معنی¬داری بیشتر از دو گروه دیگر بود (05/0P<). همچنین میزان تیول بافتی تفاوت معنی¬داری را بین گروه¬های مورد مطالعه نشان نداد (05/0P>). این مطالعه بیان¬گر آن است که کورکومین دارای اثرات محافظتی محدودی در مقابل آسیب ایسکمی- رپرفیوژن کلیوی است.