ضایعات استخوانی در حیوانات خانگی همواره درصد نسبتاً قابل‌توجهی از موارد ارجاعی به بیمارستان یا کلینیک را در هر منطقه شامل می¬شود. عمده مشکلات استخوانی در سگ¬های جوان در حال رشد و از نژادهای بزرگ گزارش شده است، ضمن اینکه سگ¬های نژاد کوچک نیز به برخی دیگر از بیماری¬های استخوانی مستعد می¬باشند. عدم تعادل جیره غذایی (به¬ویژه از نظر پروتئین و کلسیم) یکی از عوامل موثر در ایجاد بیماری¬های استخوانی محسوب می¬شود. هدف از مطالعه حاضر، تعیین میزان وقوع و انواع ضایعات استخوانی نظیر شکستگی¬ها، عفونت¬ها، تومورها و سایر عوارض اکتسابی استخوانی در اندام¬های حرکتی، سر و ستون مهره¬ها بر اساس رادیوگراف¬های تهیه شده طی 11 سال (93-1383) در بخش رادیولوژی دانشگاه شهید چمران اهواز می¬باشد. همچنین عوامل تاثیرگذار نظیر سن، جنس، نژاد و وزن بررسی شدند. در طول 11 سال، جمعاً 4355 مورد ارجاعی به بخش رادیولوژی وجود داشت که از این تعداد 1054 (20/24 درصد) مربوط به سگ بود. از این تعداد، 425 دام (4/40 درصد) دچار عوارض استخوانی بودند. در این میان، 59/46 درصد مربوط به نژاد بزرگ و 41/53 درصد، مربوط به نژاد کوچک بودند. بیماری¬ها و عوارض مشاهده شده شامل شکستگی¬ها، دررفتگی‌ها و دیگر عوارض استخوانی بودند. از مهم‌ترین این موارد می¬توان شکستگی استخوان های ران (34/28 درصد)، درشت¬نی (46/22 درصد)، زند زبرین (71/26 درصد) و زند زیرین (95/27 درصد) را نام برد. سن حیوانات تحت مطالعه، در محدوده 2 ماهگی تا 9 سالگی قرار داشتند. از لحاظ جنسیت، 35/62 درصد از سگ¬های مورد مطالعه نر و 65/37 درصد از آن‌ها ماده بودند. از لحاظ آماری تفاوت معنی¬داری از لحاظ سن (بین بالغ و نابالغ)، جنس و نژاد (بزرگ و کوچک) مشاهده نگردید (05/0<P). این تحقیق، قابلیت¬های رادیوگرافی را در تشخیص عوارض استخوانی و همچنین درصد احتمال وقوع آن‌ها را بر اساس تاثیر عوامل سن، جنس، نژاد و محل عارضه در نواحی مختلف بدن سگ¬های مورد مطالعه نشان می¬دهد.

 تیموس یک عضو سیستم لنفاوی و ایمنی بدن است که اهمیت زیادی در حیوانات جوان دارد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تغییرات اندازه، اکوژنسیته و موقعیت تیموس در توله سگ¬های سالم نژاد مخلوط با استفاده از رادیوگرافی و اولتراسونوگرافی درطی 5 ماه اول زندگی بود. به‌منظور انجام این مطالعه 2 قلاده سگ بومی آبستن تهیه و پس از زایمان 5 توله سگ نرآنها جدا شد و به‌صورت ماهانه به مدت 5 ماه مورد ارزیابی رادیوگرافی و اولتراسونوگرافی قرار گرفتند. نماهای رادیوگرافی مورد استفاده در این مطالعه شامل نمای جانبی راست و شکمی_ پشتی بود. بر اساس آزمون آنالیز واریانس دو طرفه فقط سن تاثیر معنی‌داری بر اندازه غده تیموس داشت (05/0p<). بیشترین میانگین (± انحراف معیار) طول، عرض، سطح و حجم غده تیموس در 2 ماهگی و به ترتیب برابر (35/2±00/32) میلی¬متر، (43/0±08/7) میلی¬متر، (22/0±62/1) سانتی¬متر مربع و (11/0±72/0) سانتی¬متر مکعب بود. کمترین میانگین (± انحراف معیار) طول، عرض، سطح و حجم غده تیموس در 5 ماهگی و به ترتیب برابر (29/2±26/24) میلی¬متر، (28/0±08/6) میلی¬متر، (24/0±16/1) سانتی¬متر مربع و (05/0±47/0) سانتی¬متر مکعب بود. تنها در چهار مورد از رادیوگراف‌های تهیه شده از نمای شکمی-پشتی توله سگ¬های بومی سایه‌ی تیموس مشاهده شد. بر اساس یافته¬های این مطالعه می¬توان نتیجه گرفت که تیموس سگ¬های بومی از حدود 4 ماهگی دچار تحلیل می¬شود و اولتراسونوگرافی در مقایسه با رادیوگرافی به ‌عنوان روشی انتخابی و در دسترس قادر به تعیین ابعاد دقیق تیموس می¬باشد.

استفاده از تکنیک‌های اولتراسونوگرافی و رادیوگرافی، برای تشخیص سنگ ادراری در سگ‌ها، نسبت به دیگر روش‌ها کاربرد بیشتری دارد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی مقایسه‌ای بین اولتراسونوگرافی و رادیوگرافی، در تشخیص سنگ‌های ادراری در سگ‌های سالم و نیز جمعیت دارای علائم سنگ ادراری، از بین موارد ارجاعی به بیمارستان دامپزشکی اهواز بود. ضمناً شیوع سنگ‌های ادراری نیز مشخص گردید و اثرات سن، جنس، نژاد، محیط نگهداری و جیره غذایی بررسی شدند. این مطالعه در طول 4 سال صورت گرفت. انتخاب سگ‌ها، در دو فصل سرد و گرم و از بین جمعیت حیوانات دارای علائم سنگ ادراری و بدون علائم بالینی اخذ گردید. مراحل تشخیص سنگ ادراری، در بخش رادیولوژی، به‌این صورت بود که در ابتدا دو عکس رادیوگرافی از محوطه شکمی سگ‌های مورد مطالعه گرفته شد، سپس اولتراسونوگرافی به شکل همزمان از آنها، صورت گرفت. نتایج به¬دست آمده نشان داد که شیوع سنگ‌های ادراری در فاصله زمانی دی‌ماه 93 تا 94، 2/91 درصد و در طول سال‌های 91، 92 و 93 به‌ترتیب 5/88، 5/55 و 4/25 درصد تعیین گردید. بیشترین شیوع سنگ‌های ادراری در سگ‌های دارای علائم بالینی، جنس نر و سن بالای 3 سال مشخص گردید. نتایج حاضر نشان داد که شیوع سنگ‌های ادراری به شکل معنی‌داری در جمعیت سگ‌های دارای علائم بالینی، نسبت به سگ‌های بدون علائم، بیشتر بود (0/001>P)، اما برای فاکتورهای جنس، نژاد و فصل، تفاوت معنی‌داری بین آن¬ها دیده نشد (0/05<P). در مقایسه بین دو تکنیک به¬کار برده شده، برای مشخص نمودن سنگ‌های ادراری، نیز تفاوت معنی‌داری بین آنها دیده نشد (0/05<P). مطالعه حاضر نشان داد که شیوع سنگ‌های ادراری در سگ‌های این منطقه، نسبت به دیگر مناطق دنیا که به‌طور میانگین 3 درصد گزارش شده است، مختصری بیشتر است (میانگین برای 4 سال، 65/4 درصد). این تفاوت ممکن است به شرایط آب و هوایی متفاوت، جیره غذایی و محیط نگهداری برگردد.

 اولتراسونوگرافی داپلر رنگی، یک روش مناسب جهت بررسی همودینامیک عروق می‌باشد. چون این روش، غیر تهاجمی است و اثرات جانبی ندارد، بنابراین می‌تواند به ‌عنوان یک روش جایگزین مناسب، به‌جای آنژیوگرافی بکار برده شود. هدف از انجام تحقیق حاضر، ارزیابی اثرات آرام‌بخشی آسپرومازین (۱۵/۰میلی‌گرم/کیلوگرم، داخل عضلانی) و دیازپام (۴/۰ میلی‌گرم/کیلوگرم، داخل وریدی) بر شاخص‌های عروقی طحال، در گربه‌های بومی سالم و با تکنیک اولتراسونوگرافی داپلر رنگی بود. مطالعه حاضر بر روی ۲۰ قلاده گربه بومی (۱۰ قلاده نر و ماده) و در یک محدوده سنی مشابه انجام گرفت. در گروه اول تنها دیازپام و در گروه دوم، آسپرومازین تزریق شد. شاخص‌های عروقی طحال (سرخرگ و سیاهرگ) در هر دو گروه در زمان‌های ۱۰، ۳۰ و ۶۰ دقیقه (بعد از تزریق دارو) در جمعیت گربه‌های مورد مطالعه، اندازه‌گیری شدند: حداکثر سرعت جریان خون در ابتدای سیستول قلبی (PSV) ، سرعت جریان خون در انتهای دیاستول قلبی (EDV)، متوسط سرعت جریان خون (MV)، شاخص مقاومت شریانی (RI) ، شاخص ضربان شریانی (PI ) ، حجم خون (VF) و شکل امواج اسپکترال (SWF). نتایج حاصل نشان داد که شاخص‌های عروق سرخرگی PSV، EDV،MV و VF بین ۲ گروه تحت درمان، تفاوت معنی‌دار داشتند (05/0P<). بیشترین تغییرات ایجاد شده در گروه تحت درمان با آسپرومازین به دست آمد، به نحوی که مقادیر PSV و EDV به ترتیب از 13/1±98/14و 12/1±83/11 در دقیقه 10 به 13/1±21/18 و 12/1±19/16 (برحسب سانتیمتر بر ثانیه) در دقیقه 60 افزایش پیدا کردند. در بررسی شاخص‌های عروق سیاهرگی، پارامترهای EDV، MV، RI،PI و VF بین ۲ گروه، تفاوت معنی‌دار داشتند (05/0P<). شاخص‌های اندازه‌گیری شده‌ی فوق، عمدتاً بین دو جنس نر و ماده تفاوت معنی‌داری نداشتند (05/0P<). در قسمت نتیجه¬گیری، مطالعه حاضر نشان داد آسپرومازین در مقایسه با دیازپام، به شکل معنی‌داری موجب افزایش خون‌رسانی بیشتر در عروق طحال شده بود. در نتیجه آسپرومازین نمی‌تواند داروی مناسبی برای مقید کردن گربه‌ها جهت ارزیابی اولتراسونوگرافی محوطه شکمی ‌باشد. در عوض دیازپام، می‌تواند بدون هیچگونه عوارضی، قبل از معاینه بالینی در گربه های ناآرام تجویز شود.

  تیموس یک عضو اولیه سیستم لنفاوی است که از نظر ایمنی اهمیت بالایی دارد و در تمامی مهره¬داران به استثنای ماهیان فاقد فک وجود دارد. اهمیت تیموس از طریق وجود نقص ایمنی سلولی و استعداد ابتلا به عفونت در حیوانات فاقد تیموس تجربی یا انسان¬های فاقد تیموس مادرزادی به خوبی به اثبات رسیده است. هدف از انجام این مطالعه بررسی اندازه، اکوژنسیته و موقعیت تیموس در گربه های بالغ و نابالغ سالم از نژاد مو کوتاه اهلی با استفاده از رادیوگرافی و اولتراسونوگرافی بود. در این تحقیق از ۱۰ قلاده گربه مو کوتاه اهلی زیر ۶ ماه و ۱۰ قلاده گربه بالغ بالای ۶ ماه استفاده شد. پس از تجویز داروهای ضد انگل و واکسیناسیون، به‌مدت ۲ هفته در بیمارستان نگهداری شدند. ابتدا از گربه‌ها رادیوگرافی ساده از نمای پشتی-شکمی و شکمی-پشتی به‌عمل آمد. ارزیابی اولتراسونوگرافی نیز با ترانسدیوسر خطی 5/7 مگاهرتز انجام شد. رهیافت اولتراسونوگرافی برای تهیه تصویر مناسب از تیموس در حالت خوابیده به پهلوی راست، سمت چپ ناحیه بالای جناغ بود. میانگین، ± انحراف معیار طول، عرض، سطح و حجم تیموس گربه‌های نابالغ به‌ترتیب 27/3±34/39 میلی¬متر، 84/0± 88/10 میلی¬متر، 37/0 ± 23/4 سانتی¬متر مربع و 43/0±91/2 سانتی¬متر مکعب بود. همچنین میانگین، ± انحراف معیار طول، عرض، سطح و حجم تیموس گربه‌های بالغ به‌ترتیب 28/2±12/19 میلی¬متر، 00/1 ± 85/6 میلی¬متر، 16/0± 28/1 سانتی¬متر مربع و 12/0± 87/0 سانتی¬متر مکعب بود. بر اساس آزمون آنالیز واریانس دو طرفه تمامی ابعاد تیموس گربه¬های نابالغ به‌طور معنی‌داری بزرگ¬تر از گربه‌های بالغ بود (001/0p<). در ارزیابی رادیوگرافی، فقط در دو قلاده از گربه¬های نابالغ سایه تیموس مشاهده گردید. به‌نظر می¬رسد رادیوگرافی تکنیک مناسبی برای بررسی تیموس گربه نبوده در حالی که اولتراسونوگرافی به‌عنوان روشی انتخابی و در دسترس قادر به تعیین ابعاد دقیق تیموس می¬باشد

رادیوگرافی با ماده حاجب یک روش تصویربرداری تشخیصی است که تصاویر با وضوح ‌بالارا از دستگاه گوارش ارائه می¬کند. بر اساس دانش ما در منابع، گزارشات کمی در خصوص ارزیابی رادیوگرافی اثر داروها بر زمان عبور ماده حاجب از دستگاه گوارش در سگ، دیده می¬شود. هدف از انجام تحقیق حاضر، ارزیابی رادیوگرافی اثر داروهای متوکلوپرامید و سیزاپراید بر زمان عبور ماده حاجب از دستگاه گوارش سگ می‌باشد. تحقیق بر روی 15 قلاده سگ بومی بالغ سالم از نظر بالینی انجام گرفت. بدین منظور سگ‌ها به 3 گروه مساوی (5 تا در هر گروه) تقسیم شدند. گروه اول گروه شاهد بود که قبل از تجویز ماده حاجب (سولفات باریم)، تنها داروی آرام¬بخش کتامین (20 میلی¬گرم/ کیلوگرم) و آسپرومازین (15/0 میلی¬گرم/کیلوگرم) دریافت کرده بودند. گروه دوم، گروه متوکلوپرامید بود که متوکلوپرامید (5/0 میلی¬گرم/ کیلوگرم) و داروهای بیهوشی دریافت کرده بودند و گروه سوم گروه سیزاپراید که داروی سیزاپراید (5/0 میلی¬گرم/ کیلوگرم) و داروهای بیهوشی را قبل از تجویز ماده حاجب دریافت کردند. قبل از تجویز ماده حاجب در هر سگ، ابتدا رادیوگراف¬هایی به منظور تعیین فاکتورهای تابش مناسب گرفته شد. پس از گرفتن رادیوگراف¬های متعدد در زمان‌های صفر، 20، 40 و 60 دقیقه (بعداز تجویز ماده حاجب) و هر یک ساعت تا رسیدن ماده حاجب به قولون (شامل شروع تخلیه ماده حاجب از معده، تخلیه کامل معده، ورود ماده حاجب به روده‌ها و قولون) دنبال شد. بررسی زمان شروع تخلیه ماده حاجب از معده نشان داد که گروه شاهد با گروه متوکلوپرامید تفاوتی نداشت (05/0<P)، ولی گروه سیزاپراید با گروه¬های شاهد و متوکلوپرامید، اختلاف معنی¬داری داشتند (05/0>P). میانگین زمان تخلیه کامل ماده حاجب از معده برای گروه شاهد 84 دقیقه، گروه متوکلوپرامید 56 و گروه سیزاپراید 44 دقیقه بود و اختلاف معنی¬دار، بین گروه شاهد با دو گروه دیگر مشاهده گردید (05/0>P) ولی بین گروه¬های دریافت کننده سیزاپراید و متوکلوپرامید اختلاف معنی¬داری وجود نداشت (05/0<P). در واقع هر دو دارو، سبب تخلیه سریع¬تر ماده حاجب از معده شدند. در قسمت نتیجه¬گیری، بررسی¬های آماری نشان داد که گروه¬های مختلف درمانی، در زمان شروع تخلیه معده از ماده حاجب، تفاوت معنی¬دار دارند، اما بر دفع کلی ماده حاجب از دستگاه گوارش (معده و روده¬¬ها) تفاوت معنی¬داری دیده نشد. بررسی¬های بیشتر، با دیگر داروهای پروکینتیک پیشنهاد می¬گردد.

 هدف از انجام تحقیق حاضر، ارزیابی رادیوگرافی اثر داروهای کلرپرومازین و سیزاپراید بر زمان عبور ماده حاجب از دستگاه گوارش گربه می‌باشد. تحقیق بر روی 18 قلاده گربه بومی بالغ سالم از نظر بالینی (با میانگین وزنی3/5 کیلوگرم) انجام گرفت. بدین منظور گربه‌ها به 3 گروه تقسیم شدند. گروه اول گروه شاهد بود که قبل از تجویز ماده حاجب (سولفات باریم)، تنها داروی آرام¬بخش کتامین (20 میلی¬گرم/کیلوگرم) دریافت کرده بودند. گروه دوم، گروه کلرپرومازین بود که داروی کلروپرومازین (0/5 میلی¬گرم/ کیلوگرم) و کتامین دریافت کرده بودند و گروه سوم گروه سیزاپراید که داروی سیزاپراید (2/5 میلی¬گرم/ گربه) و کتامین را قبل از تجویز ماده حاجب دریافت کردند. در هر گروه، 6 قلاده گربه وجود داشت که 3 تا از آنها نر و 3 تای دیگر ماده بودند. قبل از تجویز ماده حاجب در هر گربه، ابتدا رادیوگراف¬هایی به منظور یافتن فاکتورهای تابش مناسب گرفته شد. پس از گرفتن رادیوگراف¬های متعدد در زمان‌های صفر، 20، 40 و 60 دقیقه (بعد از تجویز ماده حاجب) و هر یک ساعت تا رسیدن ماده حاجب به قولون (شامل تخلیه ماده حاجب از معده، تخلیه کامل معده، ورود ماده حاجب به روده‌ها و تخلیه کامل ماده حاجب از قولون) دنبال شد. بررسی زمان شروع تخلیه ماده حاجب از معده نشان داد که گروه شاهد با گروه کلرپرومازین تفاوتی نداشت (0/05<P)، ولی گروه سیزاپراید با گروه¬های شاهد و کلرپرومازین، اختلاف معنی¬داری داشتند (0/05>P). میانگین زمان عبور تخلیه کامل ماده حاجب از معده برای گروه شاهد 70 دقیقه، گروه کلرپرومازین 43/3 و گروه سیزاپراید 30 دقیقه بود و اختلاف معنی¬دار، بین گروه شاهد با دو گروه دیگر مشاهده گردید (0/05>P) ولی بین گروه¬های دریافت کننده سیزاپراید و کلرپرومازین اختلاف معنی¬داری وجود نداشت (0/05<P). در واقع هر دو دارو، سبب تخلیه سریع¬تر ماده حاجب از معده شدند. به¬عبارت دیگر، مواد حاجب در گروه‌های دریافت‌کننده‌ی دارو، سریع‌تر به قولون می‌رسند و سبب کوتاه ترشدن زمان عبور ماده حاجب می‌شوند. به¬طور کلی، جنسیت، تاثیری بر زمان تخلیه ماده حاجب از بدن نداشت (0/05<P). در قسمت نتیجه-گیری، بررسی¬های آماری نشان داد که گروه¬های مختلف درمانی، در زمان شروع تخلیه معده از ماده حاجب، تفاوت معنی¬دار دارند، اما بر دفع کلی ماده حاجب از دستگاه گوارش (معده و روده¬¬ها) تفاوت معنی¬داری دیده نشد. بررسی¬های بیشتر، با دیگر داروهای پروکینتیک پیشنهاد می¬گردد.

داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی (NSAIDs)، دسته‌ای از داروهای ضد درد بوده که مصرف آن‌ها در دامپزشکی، به ویژه در سال های اخیر در حال افزایش است. با این حال وجود گزارشاتی از تاثیر سوء این داروها بر روند طبیعی ترمیم استخوان، نگرانی‌هایی را درباره کاربرد آن‌ها خصوصاً در جراحی‌های ارتوپدی به وجود آورده است. از آن جایی که مطالعه‌ای یافت نشد که به بررسی اثرات این داروها بر روند ترمیم استخوان در گربه‌ها پرداخته باشد، لذا هدف از مطالعه حاضر، ارزیابی رادیوگرافی تاثیر داروی کتوپروفن بر روند ترمیم استخوان، متعاقب شکستگی تجربی درشت نی در گربه بود. در مطالعه حاضر، علاوه بر اثرات داروی کتوپروفن بر روند ترمیم استخوان، عوارض احتمالی این دارو بر دستگاه گوارش، کلیه‌ها و عملکرد خونبندی نیز تعیین شد. به این منظور از ۱۰ قلاده گربه نر بالغ از نژاد موکوتاه اهلی (میانگین سن ۲۱ ماه و میانگین وزن ۵۵/۳ کیلوگرم) استفاده شد. پس از مقید کردن، القای بیهوشی و آماده سازی روتین جراحی، استخوان درشت نی پای راست در معرض قرار گرفت و با استفاده از سیم ژیگلی از قسمت وسط استخوان بریده شد. سپس استخوان با استفاده از پین داخل مدولا و گچ تثبیت گردید. پس از آن حیوانات به صورت تصادفی در دو گروه مساوی (۵ =n ) تقسیم شده و یکی از دو درمان کتوپروفن (۲ میلی‌گرم/ کیلوگرم) یا سالین را به صورت زیر پوستی به مدت ۷ روز در ناحیه پشت گردن دریافت نمودند. ارزیابی رادیوگرافی در دو نمای داخلی جانبی و قدامی خلفی در هر دو گروه در روزهای ۰، ۷، ۱۴، ۲۱ و ۲۸ بعد از جراحی انجام شد. همچنین ارزیابی مخاط معده و مری با آندوسکوپی، اندازه‌گیری ازت اوره خون و کراتینین، شمارش تعداد پلاکت‌ها و زمان خونریزی تا روز ۲۸ پس از جراحی دنبال شد. نتایج حاصل از رادیوگرافی در مطالعه حاضر، میزان کمتر کالوس در گروه کتوپروفن نسبت به گروه سالین را در روز ۲۸ پس از جراحی نشان داد (۰۵/۰ p <). همچنین ارزیابی آندوسکوپی، اندازه‌گیری ازت اوره خون و کراتینین، شمارش تعداد پلاکت‌ها و زمان خونریزی هیچ تفاوت معنی‌داری را بین دو گروه تحت مطالعه نشان نداد (۰۵/۰ p <). با توجه به نتایج حاصل از این مطالعه به نظر می‌رسد تجویز داروی کتوپروفن پس از جراحی ارتوپدی می‌تواند موجب اختلال در روند طبیعی ترمیم استخوان در گربه‌ها گردد. ضمن این که این دارو تاثیر سوئی بر سلامتی مخاط مری و معده، میزان ازت اوره خون و کرانینین و فعالیت خونبندی گربه‌ها ندارد. لذا با توجه به نتایج به دست آمده از مطالعه حاضر پیشنهاد می‌شود تجویز این دارو در گربه‌ها خصوصاً پس از اعمال جراحی ارتوپدی با احتیاط بیشتری انجام گیرد.

اسهال پاروویروسی در سگ‌سانان (پاروویروس تحت تیپ-2)، یک بیماری مهم، با شیوع نسبت بالا در ایران هست (به‌ویژه در توله¬سگهای زیر 6 ماه). در مطالعه حاضر، یافته¬های اولتراسونوگرافی و رادیوگرافی دستگاه گوارش سگ¬های مبتلا به اسهال خونی و غیر خونی مشخص گردید. 30 قلاده سگ بین 2 تا 11 ماه (میانگین 43/5 ماه) که انتریت پاروویروسی با روش ایمونوکروماتوگرافی اسی (ICA) در آن‌ها تایید شده بود در سه گروه مورد بررسی قرار گرفتند. سگ¬های مورد مطالعه به 3 گروه تقسیم¬بندی شده بودند: گروه A (سگ¬های مبتلا به اسهال خونی پاروویروسی)، B (سگ¬های مبتلا به اسهال خونی غیر پاروویروس) و C (سگ¬های مبتلا به اسهال غیر خونی). هر گروه به دو زیر گروه 1 (کمتر از 6 ماه) و 2 (بالای 6 ماه) تقسیم‌بندی شدند. یافته¬های اولتراسونوگرافی شامل پر بودن روده کوچک از مایعات و پر بودن معده و قولون از مایعاتبه ترتیب در 67/26 درصد،10 و صفر درصد از موارد بود. آتونی سرتاسری (توقف حرکات دستگاه گوارش) در 7 مورد (33/23 درصد) مشاهده گردید. امواج (حرکات) دستگاه گوارش در 23 مورد (67/76 درصد) دیده شدند. میانگین ضخامت دیواره معده، روده باریک و قولون، به ترتیب برای گروه A1 38/1، 14/2، 9/0 و برای گروه A2 5/1، 96/1 و 84/0 میلی¬متر بودند. پارامترهای فوق برای گروه¬های B1، B2، C1 و C2 به ترتیب 52/1، 16/2، 86/0؛ 36/1، 06/2، 88/0؛ 46/1، 86/1، 88/0 و 54/1، 18/2، 94/0 به دست آمدند. یک مقدار متوسط مایع آزاد در محوطه صفاقی (بصورن ان¬اکوئیک) در 2 مورد (67/6 درصد) از سگ¬های گروه A مشاهده گردید. میانگین انقباضات پریستالتیک در روده باریک گروه¬های مختلف A1، A2، B1، B2، C1 و C2 به ترتیب 6/1، 4/1، 18/2، 5/1، 1/2 و 4/2 تعیین شدند. آنالیز آماری، تفاوت معنی¬داری را بین گروه¬های A و B با C نشان داد (05/0>p)، اما تفاوت بین گروه¬های A با B معنی¬دار نبود (05/0<p). نتایج بدست آمده نشان داد که اسهال خونی (پاروویروس و غیر پاروویروس) می¬توانند تعداد انقباضات پریستالتیک روده باریک را کاهش دهند. تغییر در اکوژنیسیته به‌صورت هیپراکوئیک (6 تا از 30 مورد؛ 20 درصد) و هیپواکوئیک (5 تا از 30 مورد؛ 67/16 درصد) مشاهده گردید و موارد باقیمانده (19 تا از 30 مورد؛ 33/63 درصد) به‌صورت طبیعی بودند. آسیت در رادیوگرافی و اولتراسونوگرافی، تنها در 2 مورد (67/6 درصد) مشخص‌شده بودند که احتمالاً ناشی از کاهش پروتئین تام است. کلینیسین¬ها می¬بایست توجه داشته باشند که تجویز داروهای آنتی¬کولینرژیک، در موارد اسهال خونی ممنوع است. اگرچه هیچکدام از تغییرات فوق، برای تشخیص انتریت ناشی از پاروویروس در سگ¬ها، اختصاصی نیستند، اما یافته¬های فوق در کنار دیگر علائم، می¬تواند تا حد زیادی در روند درمان کمک¬کننده باشد

هرچند شتر به عنوان یک حیوان نشخوارکننده است، لیکن آناتومی جمجمه شتر یک کوهانه شباهت¬های بسیاری با جمجمه اسب دارد. در حال حاضر به دلیل نداشتن مرجع در خصوص رادیوگرافی طبیعی سر شتر، تفسیر رادیوگراف¬های تهیه شده از این حیوان بسیار مشکل می¬باشد. هدف از انجام مطالعه¬ی حاضر، تهیه تصاویر رادیوگرافی طبیعی از ناحیه سر شتر و مشخص نمودن موقعیت ساختارهای استخوانی و بافت نرم سر حیوان در تصاویر رادیوگرافی تهیه شده، می¬باشد. این مطالعه بر روی سر 6 نفر شتر سالم تهیه شده از کشتارگاه انجام گرفت. از نمونه¬های تهیه شده رادیوگراف¬ با نما¬های پشتی شکمی، شکمی پشتی، جانبی و مایل فراهم گردید. لازم به ذکر است که اسکلت جمجمه سه عدد از نمونه¬ها به روش¬های معمول در آناتومی برای مقایسه با رادیوگراف¬ها تهیه گردید و در خاتمه رادیوگراف¬ها کد گذاری و نام گذاری شدند. در یافته¬های رادیوگرافی از نماهای جانبی صورت، حفره¬ی بینی و بوقک¬های پیج در پیچ و منحنی شکل آن، به خوبی قابل بررسی بودند. در نماهای جانبی از جمجمه، استخوان¬های پس¬سری و کندیل بزرگ آن دیده می¬شدند. در نماهای پشتی شکمی و شکمی پشتی از قسمت صورت، تیغه بینی مشخص بود. در نماهای مایل فک بالا، پایین و دندان¬ها به خوبی واضح بودند. از نتایج این مطالعه می¬توان به عنوان مرجع رادیوگرافی در تشخیص عوارض ناحیه سر در شترهای یک کوهانه استفاده کرد.

اولتراسونوگرافی داپلر یک روش مناسب جهت بررسی آناتومی عروق می¬باشد. دانستن شاخص-های عروقی می¬تواند به عنوان یک شاخص مهم و با ارزش جهت بررسی سلامتی کبد مطرح باشد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی شاخص¬های عروق کبد در گربه¬های بومی سالم با تکنیک اولتراسونوگرافی داپلر رنگی بود. مطالعه حاضر بر روی 20 قلاده گربه بومی (10 قلاده نر و 10 قلاده ماده) با میانگین سنی 1 تا 2 سال و در یک محدوده وزنی مشابه (میانگین 7/2 کیلوگرم) انجام گرفت. شاخص¬های داپلر عروق کبدی (سیاهرگ باب و سرخرگ کبدی) از قبیل حداکثر جریان خون در سیستول (PSV)، سرعت جریان خون در انتهای دیاستول (EDV)، شاخص مقاومت عروق (RI)، شاخص پالس پذیری (PI)، متوسط جریان خون (MV)، حجم خون (VF) و شکل امواج اسپکترال آنها، در جمعیت گربه¬های مورد مطالعه اندازه¬گیری شدند. نتایج حاصل نشان داد که میانگین و انحراف معیار به ترتیب برای سیاهرگ باب PSV: 82/9±68/40، EDV : 78/5±38/23، RI: 10/0±48/0، PI: 26/0±72/0، MV: 04/5±81/25، VF: 64/0±49/2و برای سرخرگ کبد، PSV: 45/9 ± 79/49، EDV: 05/5±92/31، RI: 09/0±59/0، PI: 20/0±85/0، MV: 44/0±03/3 ، VF: 47/5±73/34، بودند. بررسی این نتایج بین گربه¬های نر و ماده اختلاف معنی¬داری نشان نداد (05/0<P). نتایج حاصله، می¬تواند برای مقایسه با بیماری¬های مختلف کبدی در گربه¬ها کاربرد داشته باشد. لازم به ذکر است که اهمیت جریان خون کبدی در گربه¬ها نسبت به سگ¬ها، به دلیل نقص در آنزیم¬های کبدی بیشتر است.